Nooit meer een toeschouwer
Het is 1999 als mijn man en ik voor de eerste keer Nepal bezoeken. Door de cultuur en de ligging in de Himalaya oefende Nepal al lang een grote aantrekkingskracht op ons uit. Een lang gekoesterde wens gaat met deze reis in vervulling. De eerste dagen brengen we door in Kathmandu en voor ons lijkt het, alsof we terecht zijn gekomen in de Middeleeuwen. Mooi en vaak ook verdrietig.
Het idee om iets voor Nepal te doen dringt zich steeds meer aan mij op. Ik wil niet langer alleen maar een “toeschouwer” zijn. Geld storten op de rekening van een grote organisatie in Nederland is niet wat ik voor ogen heb. Ik wil het liever zelf organiseren, weten en met eigen ogen zien waar het geld aan wordt besteed, zónder strijkstok.
Een goede reden voor een actie is mijn 50ste verjaardag (mei 2004). We spreken af, dat het geld bestemd zal zijn voor schooluniformen voor alle kinderen van een groep leprapatiënten. In juni 2003 start ik mijn actie “Wie kleed met mij de kinderen aan?” en stuur familie, vrienden en bekenden een brief met de vraag om mij te steunen en een bedrag te doneren aan mijn alternatieve cadeau. De actie heeft veel meer succes dan ik ooit had durven dromen.
In december 2003 heb ik al meer dan 8.000 euro bij elkaar. Dit bedrag is twee keer zoveel als we nodig hebben voor de schooluniformen! Van het resterende bedrag kan een nieuw onderkomen voor een groep gehandicapte kinderen worden gerealiseerd.
In januari 2004 gaan wij weer naar Nepal, maar dit keer met een heel wat minder toeristisch doel. Ik krijg de gelegenheid om de uniformen zelf aan de kinderen uit te delen. Dit maakt een onuitwisbare indruk op mij en ik vraag me af hoe ik ooit heb kunnen denken dat mijn hulp éénmalig kon zijn. Het oprichten van een stichting is voor mij een logisch en weloverwogen gevolg van mijn actie.
De akte heb ik getekend op 12 maart 2004 bij notaris Mariëlle Lindeboom, die ons daar gratis mee wilde helpen. Sindsdien ben ik voorzitter van Stichting Maha Mata Nederland. Vele projecten zijn inmiddels gevolgd en we hopen met uw hulp nog heel veel projecten te kunnen realiseren. Blijf alstublieft geen “toeschouwer”, help mee!
Linda Scheppink
